Babam bana dost ve akrabalarına gösterdiği ehemmiyet ve önemi şu sözlerle anlatmıştı;

“Oğlum, eskiden akrabalar, eş ve dostlar aranır birbirlerine gidiş geliş yapar ve yardımlaşırdık. O zamanlar araba ve telefonumuz yoktu. Hatta evimizde elektrik bile. Akrabalarımızı ziyaret etmek için yaya olarak giderdik.

Sabah saatlerinde annenle birlikte yola çıkmadan önce heybeyi omzumuza atar, içine çeşitli bakliyat ve hediyeler koyarak saatlerce yol yürür akraba ziyareti gerçekleştirirdik.

Sabah yaya olarak çıktığımız yola akrabalarımıza öğle saatlerinde varırdık. O akşam akrabalarımızda misafir olur bu zaman diliminde bol bol hasbihal ederek hasret giderirdik. Bu şekilde ziyaretlerimizle birbirimize olan sevgi ve muhabbetimizi akraba, eş ve dostlarımıza gösterirdik.

Sabah erken saatlerde tekrar yola çıkar, öğle saatlerinde evimize varırdık. Bu şekilde akraba, eş ve dostlarımıza 2 gün zaman ayırmış olurduk.”

Değerli okuyucularım, babamın bu gerçek hayat hikâyesini niye sizle paylaştım?

Babam, tabii ki 30-40 yıl öncelerini anlatıyor. O yıllar da köyler de araç olarak öküz arabaları veya at arabaları kullanılırdı. Arabası olan kişiler sayılıydı.

O dönemlerde bazı köy muhtarlıklarında telefon vardı. Sevdiklerimizi ziyaret etmek için bir iki gün zaman ayırırdık. Onları yaya ziyaret ederek bir akşam evlerinde misafir kalırdık. Akrabaya, eş ve dosta bu şekilde verdiğimiz önemi gösterirdik.

Şimdi ki nesil ekonomi anlamda güçlendikçe altında arabası, cebinde telefonu bırak eş, dost ve akrabayı aramayı annesini ve babasını ziyaret etmeye bile zaman bulamıyor.

Eskiden yokluk vardı ama dostluk, akrabalık ebedi ve kalıcıydı. İnsanlar maddi olarak güçlendikçe maneviyattan uzaklaşıyor. Bırakın akrabaya iki gün zaman ayırmayı, cep telefonuyla anne ve babasını aramak için 2 dakika bile zaman ayıramıyorlar.

Eskiden dostluklar böyleydi. Akrabalar, eş ve dostlar birbirini arar, her konuda yardımlaşırdı. Hasat zamanı bir komşumuz geri kaldığında tüm köylü bir olur o komşumuza karşılık beklemeden yardım eder bu şekilde komşuluk dayanışmasını gösterirdi.

Şimdiler de bahçemizde çalıştırmak için paramızla yevmiyeci bile bulamıyoruz. Babamın bu sözleri yıllar sonra atalarımızın mirası olan dostluğu ve akrabalarımızı yitirdiğimiz gibi anne ve babalarımızı da iş yoğunluğumuzdan dolayı unutmamıza bile sebep oluyorsa vay o evlatların haline.

Çünkü bizlerde yarın evlatlarımızdan, eş, dost ve akrabalarımızdan bu ilgiyi bulamadığımızda hiç kimseye kızmayalım. Herkes kendinde kusur ararsa işte o zaman hata azalır, kusurlar gider.

Hep başkalarında kusur arayan insan, hep hata yapmaya devam eder ve sonunda hayatta yapa yalnız kalıverir. Çünkü hayatta yapılan yanlış ve hatalar tek taraflı olmaz. Her iki tarafta kendinde kusur aramalı. Eş, dost ve akrabasına 2 gün zaman ayıramasa da 2 dakikasını ayırmalı.

Bugün eşini, dostunu, akrabasını, anne ve babasını ziyaret etmeyen arayıp sormayan nesle Allah ıslah etsin. Ondan doğanlar sizce nasıl bir evlat olur artık siz düşünün.

Kendinize nasıl ilgi ve hürmet gösterilmesini istiyorsanız sizlerde çok yaşlanmadan büyüklerinize aynı ilgi ve hürmeti gösterin.

İşte babamın bu hayat hikâyesinden aldığım ders bana çok şey anlatıyor.

Farkında mısınız bilmem?

Her şey maddiyat üzerinde toplanıyor. Akrabalık, eş ve dost, kardeş ve hatta aile faciaları hep bu noktada toplanıyor.

Onun için yıllardır şu şekilde dua ederim;

Allah’ım, çok verip azdırmaktansa, az verip kanaat eden kullarından eyle.